Sposób na kryzys?
W 2007 pękła bańka spekulacyjna na rynku nieruchomości w USA, a wkrótce potem okazało się, że ten sam problem istnieje także w Europie. W efekcie wybuchł poważny kryzys w sektorze banków hipotecznych, który szybko objął prawie wszystkie banki i inne instytucje finansowe.
Próbując przeciwdziałać skutkom tego kryzysu, a przy okazji nie dopuścić do odkrycia faktycznych jego przyczyn, uruchomiono na gigantyczną skalę programy ratowania przez władze państwowe upadających banków za pomocą wydatków publicznych. W samych Stanach Zjednoczonych wydano na ten cel około 860 miliardów dolarów pochodzących z długu publicznego.
Ten sposób „radzenia sobie” w kryzysem stał się okazją do przedstawienia w artykule pod podanym wyżej tytułem pewnych kwestii związanych z istotą i rolą pieniądza w gospodarce oraz zwrócenia uwagi na skutki takich programów wydatkowych. Pobierz plik
Teoria ekonomii a kryzys finansowy
Artykuł pod tym tytułem stanowi pewną kontynuację tematu, któremu poświęcony był poprzedni tekst. Chodzi mianowicie o rolę pieniądza w gospodarce oraz skutki, jakie niesie tzw. deficytowe finansowanie wydatków publicznych prowadzące do nieustannego wzrostu długu publicznego. Pobierz plik.
Prawdziwe oblicze długu publicznego
Ciąg dalszy tematu: dług publiczny i jego ciągle jeszcze nieujawnione skutki. Zobacz dlaczego właśnie na stronie poświęconej kryzysowi finansowemu. Pobierz plik.
Rynki finansowe a kryzys. Mity i fakty
Z faktami się nie dyskutuje. Można jednak i trzeba dyskutować o faktach. Przedmiotem tej pracy są wyłącznie te fakty, na podstawie których usiłuje się dowodzić tezy, że winę za wywoływanie kryzysów finansowych ponosi rynek finansowy i jego instrumenty oraz instytucje, które się tymi instrumentami posługują. Jej celem zaś – wykazanie że taka interpretacja faktów, na które powołują się zwolennicy takiej tezy, jest błędna, a faktyczne przyczyny kryzysów finansowych tkwią w sferze, o której nie wspomina ani teoria monetarystyczna M. Friedmana i A. Schwarz, ani model triady F. Mishkina, ani model niestabilności H. Minsky’ego, do których odwołują się autorzy licznych tekstów poświęconych ostatniemu kryzysowi finansowemu lat 2007-2009.